موضوع بحث این است اگر ضمن عقد نکاح زوجه شرط کند که مرد (زوج) نمی تواند زوجه را طلاق دهد مگر با موافقت زوجه، از لحاظ حقوقی و قضایی اثر آن چگونه است؟ در کتاب آرای قضایی شعب دیوان عالی کشور (حقوقی) بهار 1393 پژوهشگاه قوه قضاییه صفحات 136 الی 138 در این خصوص به پرونده ای استناد شده است که زوجه در ضمن عقد و در سند ازدواج شرط کرده است که: «زوج، زوجه را طلاق ندهد مگر با موافقت وی» در نهایت با کش و قوس های فراوان شعبه 26 دیوان عالی کشور چنین نظر داده است که: «توافق طرفین در عقدنامه و این چنین شرطی نمی تواند خلاف شرع باشد زیرا زوج طبق ماده 1133 قانون مدنی حق طلاق دارد و با اختیار و رضای خود ضمن عقد این حق را محدود می کند به موافقت زوجه، تایید بر این مطلب فتاوای پنج نفر از علما و مراجع از جمله مقام معظم رهبری حفظه الله است که با ملاحظه جمله مذکور در عقدنامه به صراحت فتوا داده که در طلاق رضایت زوجه باید جلب گردد.»

اما فارغ از پرونده مذکور جای سوال است که حدود و ثغور شرط مذکور تا کجاست و اگر در هیچ شرایطی زوجه حاضر به طلاق نباشد یعنی زوج هیچ گاه نخواهد توانست زوجه را طلاق دهد؟! این به منزله سلب حق طلاق از مرد نیست؟ آیا طلاق در شرع حق محض است یا جنبه حکمی هم دارد؟ آیا در شرع آمده که «الطلاق بید من اخذ بالساق» این شرط به منزله دخیل کردن اراده دیگری و لو زن در طلاق نیست؟

به نظر ما می رسد که می شود حق طلاق زوج را محدود کرد ولی نه محدود به اراده محض دیگری از جمله زوجه آن هم به صورت مطلق که مرد حق طلاق ندارد مگر به موافقت زن! در حالی که ملاک موافقت زوجه مشخص نشده است.

^{44033677 - 44963487 - 09122547699}

^{منبع: وکالت حق طلاق به زن}